Системи за акустична изолација ISOSYTEM- Italy

СИСТЕМИ ЗА АКУСТИЧНА ИЗОЛАЦИЈА НА МЕЃУКАТНИ КОНСТРУКЦИИ

Звукот е сензација забележана од човечкото уво и предизвикана од вибрациите на некое осцилирачко тело. Овие осцилации се поттикнати од движењето на честичките на некој објект кој го пренесува движењето до соседните честички, а тие последователно ја пренесуваат оваа енегија до најблиските честички и произведуваат звучен бран. Звучниот бран се произведува и се шири само во присуство на течна, цврста или гасовидна маса (како воздухот).
Иако физичкиот феномен е идентичен, мораме да направиме поделба помеѓу поимот „звук“ и поимот „бучава“. Всушност, додека првиот од овие поими не 'потсетува на позитивна сензација која што е пријатна за слушање, вториот несомнено потсетува на вознемирувачки феномен кој во најлошиот случај може да биде неподнослив или негативно да влијае на физичката и психичката благосостојба на луѓето.
Физичката големина на звукот може да биде измерена бидејќи тој е бран. Бранот пренесува одредено количество на енергија која може да биде измерена во одредена временска единица додека минува низ дадена површина, поставена вертикално во правецот на ширење. Големината на звукот е позната како звучен интензитет и се мери во W/m². Човечкото уво има способност да регистрира звучен интензитет во значително големи размери (околу 10-12 ) кои доколку би се измериле во должина и големина би можеле да се споредат со разликата помеѓу големината на едно човечко влакно (околу 2 000 мм) и растојанието помеѓу Земјата и Месечината (околу 300 000 км). Всушност, звучниот интензитет се движи од минимална вредност од 1x10 W/m²до максимална вредност од околу W/m². Доколку оваа вредност се надмине, звукот се претвора во чувство на болка. Огромниот размер на вредности го отежнува разбирањето и контролата над овој феномен, доколку би се мерел на едноставна линеарна скала. Исто така, комплицирано е да се изрази звук преку звучен притисок, кој е дефиниран како различен вид на притисок кој може да биде регистриран од нашиот механизам за слушање во споредба со неговата вредност на израмнување, претставена од атмосферскиот притисок. И притисокот варира во големи размери, почнувајќи од 2x10-5 Pa (праг на слушање) до околу 60 Pa (праг на болка).
Поради овие причини, со цел да се збијат овие вредности во еден потесен размер кој ќе биде полесен за читање, звукот (и бучавата) се мерат со логаритмичка скала. Всушност, ова решение дозволува употреба на цели броеви до три цифри.Најчесто усвоената единица мерка за изразување на нивото на звучниот интензитет и звучниот притисок на логаритмичката скала е децибелот(dB), единица без димензии која што ја поставува вредноста од 0 dB преку најниската вредност регистрирана од човечкото уво. Децибелот, кој служи за истовремено да се измерат звучниот интензитет и звучниот притисок, е дефиниран преку следново:
dB = 10 log10ln10log10 P² P²₀
Каде што I и P се вредностите на измерениот звучен интензитет и звучен притисок, додека I0 (1x10-12 W/m²) и P0 (2x10-5 Pascal)претставуваат стандардни референтни вредности кои се во согласност со минималното ниво на слушање.

Поради ова, децибелот не е вистинска единица мерка., туку пред се' е начин за изразување на одредена мерка преку врската помеѓу звучниот интензитет (или притисок) и прагот на слушање. Вреди да се спомене дека полето на акустичниот притисок е пропорционално со јачината на ширината на звукот.
Освен намалувањето на очигледниот број на вредности, логаритмичката скала прилично ефикасно го симулира начинот на кој човечкото уво реагира на звуци кои не можат да бидат регистрирани на линеарната скала. Во практика, ако интензитетот на стимулот се удвои, сензацијата нема никогаш да биде удвоена. Исто така, мораме да додадеме дека човечкиот механизам за слушање е значително почувствителен на варијациите во притисокот отколку што се апсолутните вредности во самиот притисок. Мораме да се обидеме да замислиме дека притисокот кој е поттикнат дури и од најгласниот звук кој може да го издржи човечкото уво (-60 Па) е илјада пати помал од нивото на атмосферскиот притисок на надморската височина и еднаков на околу 100 илјади Pa. Поради ова, варијациите во звучниот притисок треба да се сметаат за мали „крцкања“ во споредба со вредноста на атмосферскиот притисок. Имајте предвид дека во горната табела, за секое покачување од 20 dB, звучниот притисок се зголемува за 10 пати, додека звучниот интензитет се зголемува за 100.
Слично на ова, со едноставна пресметка, можете да покажете дека:
-секое удвојување на звучното ниво е во согласност со зголемување од 6 dB;
-секое удвојување на звучниот интензитет (или звучниот притисок) е во согласност со зголемување од 3dB (види дијаграм долу). Конечно, благодарение на спецификите на логаритамот, доколку се појави звук на кој ќе се надоврзе друг звук помал за 10 dB од првиот, крајниот регистриран звук ќе остане скоро ист (околу + 0,4 dB), поради што би можеле да претпоставите дека, на пример,
70 dB + 60 dB = 70 dB.Оттука, можеме да заклучиме дека ако се спојат два извора со разлика од барем 10 dB, изворот кој емитува повеќе децибели ќе го надмине звукот на изворот кој емитува помалку децибели.
Друг параметар кој има значаен ефект на тоа како ја регистрираме бучавата е звучната фрекфенција, која всушност го претставува бројот на осцилации на честичките во една секунда и се мери во Херци(Hz).
Човечкото уво може да регестрира звуци во размер од 16Hz до 20 000 Hz и е многу посензитивно на фрекфенции на говор чиј домет е од 1000Hz до 5000Hz.
Оваа разлика во сензитивноста на варијациите на фрекфенции со кој звукот е емитуван значи дека различни видови на звуци се регистрираат различно, што воопшто не се вклопува со вистинската физичка големина на звукот.

Следствено, два звучни извори со еднакво ниво на звучен притисок може да предизвикаат различни сензации.
Поедноставен начин на објаснување на овој феномен е преку употребата на изофонични криви кои графички го претставуваат звукот кој го слушаме, во споредба со бројот на dB за различните фрекфенции со кои ги идентификуваме геометриските позиции на точките на регистрираниот интензитет( а не интензитетот кој всушност се емитува) каде што тој е константен.
Секоја изофонична крива се добива преку експеримент во кој што на одредено лице му е зададено да слуша звуци кои се емитуваат на различни фрекфенции и да го определи нивниот волумен, со цел да одреди кои од нив се со еднаков интензитет.

Kaj фрекфенции од 1000 Hz, вообичаена е да се постави исто ниво за регистрираниот интензитет и звучниот интензитет. Штом овие две вредности се измерени со иста единица мерка (dB), но како што напоменавме претходно, не се совпаѓаат кога фрекфенциите се разликуваат, се појавува идејата за воведување на нова мерна единица (фон). Фонот го мери само интензитетот кој го регистрираме.

На пример, како што може да се види во графиконот, звук кој се емитува на фрекфенција од 1000 Hz со физичко ниво од 40 dB, се регистрира на 125 Hz со висина на звучно ниво од 60 dB.

Акустиката и градежната индустрија

Во последните неколку децении, незапирливиот степен на урбаниот развој и зголемувањето на густината на популацијата во нашите градови довело до неизбежно зголемување на бројот на извори на потенцијална вознемирувачка бучава.
Оваа бучава се регистрира во зградите, во и надвор од нивната конструкција. Од надворешноста на зградите се регистрираат звуците од метеж и секојдневни работни активности, а од внатрешноста бучавата од соседите, лифтовита, системите за греење и ладење и хидрауличните системи. Постепеното зголемување на квалитетот на живот и проширувањето на идејата и концептот за животен комфор, несомнено влијаат на перцепцијата на овој феномен, на кој во најлош случај се гледа како социјална неудобност. Всушност, изложеноста на бучава причинува психолошка неудобност и пречка во секојдневните човечки активности, оневозможувајќи ја ефикасноста и концентрацијата на луѓето.
Во денешно време, личната заштита од бучава треба да се смета за основна потреба.
За да се постигне оваа цел, навистина е важно сите луѓе и компании кои работат во овој сектор да се посветат на зголемувањето на квалитетот на звучната ефикасност во зградите.
Како што претходно споменавме, бучавата може да се генерира и шири доколку постои некаков еластичен елемент во цврста, течна или гасовидна маса.
Во конкретниот случај на ширење на бучава во згради, таа најчесто се шири преку постоечките елементи кои се составен дел од зградата( ѕидови, подови).
Пренесувањето на звук се појавува според еден од двата посебни механизми за ширење: воздушен пренос и пренос преку структурата на зградата. Во зградите, ѕидовите се најчесто изложено на воздушна бучава ( гласови, телевизија, итн.). Инаку, покрај изложеноста на воздушна бучава, подовите се изложени на бучава од удари(чекорење, паѓање на предмети, поместување на мебел итн.).

Референт на законска регулатива - Пасивни акустични потреби во згради

Секоја земја поседува свои специфични домашни стандарди за акустичните потреби на зградите, со разлини ограничувања. За жал, споредбата на потребите не е едноставна поради употребата на различни дескриптори и примената на различни фреквенции.
На пример, во Европа, за потребата на воздушна излоација и изолација од удари, се применуваат 5 различни дескриптори, без да бидат земени предвид малите варијации и дополнителните препораки (табела 2.1). Поради ова, при звучното изолирање мора да се земат во предвид два типа на ширење на бучава: воздушна бучава (пр.звуци) и бучава од удари (чекорење).
Вториот тип на бучава, кој целосно зависи од акустичните карактеристики на оделните катови помеѓу оделните куќни единици , најчесто е најиритирачки и следствено најчеста причина за расправии.

Системи за звучна изолација во меѓукатна конструкција- Нови згради- пловечки кошулици

За да се оствари потребната изолација од бучава предизвикана од удари помеѓу одделни единици за живеење, треба да се постави елемент со капацитет за потиснување на вибрациите помеѓу изворот на бучавата и соседните структури. При промена на условите или состојбите, ваквиот елемент може да биде нанесен на различни места: помеѓу плочата и кошулицата, или помеѓу кошулицата и завршниот материјал на подот, или пак директно под подот при што ќе се создаде ефект на лажен покрив. Последново решение не е особено ефикасно иако често се применува при интервенирање во веќепостоечки згради или внатре во соби кои биле пореметени од бучава. Причината е неможноста за превенција на страничниот структурален пренос на бучава, кој во тие случаи се шири низ ѕидовите.
Поради ова, најчесто усвоеното решение е „пловечка кошулица“, направена со вметнување на еластичен материјал помеѓу плочата или меѓукатниот слој и кошулицата. Ваквото решение често се применува во нови згради и генерално, секаде каде што мора да се инсталира носечка кошулица со дебелина од најмалку 4см. Се смета дека пловечката кошулица е најдоброто решение за подобрување на акустичниот комфор и запознавање со потребите за акустика во дадената законска регулатива.
Инсталирањето на пловечката кошулица се состои во изработка на „затворена кутија''во која што ќе се сместат кошулица и материјалот за под и на тој начин ќе останат изолирани од структурата која ги опкружува.

Еластичниот материјал, доколку е правилно нанесен, делува како федер кој ги придушува вибрациите произведени од чекорење на пловечката кошулица и подот. Поради тоа, следењето на прописите и упатствата за инсталација е од огромна важност. Минималната дебелина на пловечката кошулица се пресметува замајќи ги предвид карактеристиките на материјалот кој се користи за изработка на кошулици и механичкиот стрес на кој кошулиците би била изложена во нормални услови на употреба,
Традиционалните цемент супстрати треба да бидат со минимална дебелина од 4 см и дебелината мора да се зголемува пропорциално со полнежите.

Системи за акустична изолација на меѓукатни конструкции

Во Македонија системот кој најчесто се употребува воопшто не нуди акустична изолација, на меѓукат...